ارزیابی تجویز آپیجنین بر برخی از فاکتورهای مرتبط با استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش سفید بزرگ دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه و هدف: دیابت قندی موجب افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش فعالیت سیستم مقابله­کننده با عوامل اکسیدانت در بدن می­شود. با توجه به نقشی که تشدید استرس اکسیداتیو در آسیب به بافت کلیوی و نفروپاتی در حالت دیابت دارد و با درنظرگرفتن اثر ضددیابتی و آنتی­اکسیدانی آپیجنین، هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز مزمن این فلاونوئید بر سطح بافتی برخی شاخص­های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه موش سفید بزرگ دیابتی است.   مواد و روش ها: موش­های سفید بزرگ نر به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با آپیجنین، دیابتی و گروه دیابتی تحت درمان با آپیجنین تقسیم­شدند؛ آپیجنین به میزان 10 میلی­گرم بر کیلوگرم به­مدت سه هفته و از یک هفته پس از القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین تجویزشد؛ در پایان کار، سطح بافتی مالون دی آلدئید و نیتریت و نیترات و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در بافت کلیه اندازه­گیری­شد.   نتایج: سطح مالون دی آلدئید و نیتریت و نیترات در بافت کلیوی موش­های دیابتی افزایش معنادار (به­ترتیب 01 /0p< و 05 /0p<)  و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز کاهش معنی­دار (01/0p<) را در مقایسه با گروه کنترل نشان­دادند، ولی تیمار موش­های دیابتی با آپیجنین، سبب کاهش معنی­دار سطح مالون دی آلدئید، کاهش معنی­دار نیتریت و افزایش مورد انتظار معنی­دار در فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در مقایسه با گروه دیابتی نشد.   نتیجه گیری: تجویز مزمن آپیجنین آثاری معنی­دار بر شاخص­های استرس اکسیداتیو اندازه­گیری­شده در این پژوهش در بافت کلیوی موش­های دیابتی نداشت و مشخص شد که آثار آنتی­اکسیدان این ترکیب در حدی نیست که بتواند از بروز آسیب­های کلیوی در مدل القا دیابت توسط استرپتوزوسین جلوگیری­کند.